Nieuws

Anneke Buiting (93) is een echte ‘Babberichse’. Ze is er geboren en getogen en dat merk je. Veel mensen kennen haar en veel mensen kijken naar haar om. Vooral nu Anneke kampt met geheugenproblemen. Zo laat de buurman ‘s morgens op een vaste tijd zijn hond uit. Anneke zit dan in de woonkamer achter het raam te ontbijten en ze zwaaien altijd naar elkaar. Het viel de buurman dan ook gelijk op toen Anneke er een keer niet was. Voor hem de reden om dochter Aggie toch even te vragen hoe het zat. Anneke en Aggie vinden het fijn dat er op deze manier naar elkaar wordt omgekeken. Zo zag men in de buurt ook dat het voor Anneke niet meer helemaal verantwoord was om de grote weg voor haar huis alleen over te steken. Daarover gaat dochter Aggie dan met moeder in gesprek. 

Anneke heeft van jongs af aan altijd huishoudelijk werk gedaan. Vaak had ze wel zes gezinnen per week waar ze voor zorgde. Nog steeds probeert ze zoveel mogelijk in huis zelf schoon te houden. Maar dat lukt steeds minder goed. Ze kan nog afstoffen en de planten water geven maar ze vergeet het ook regelmatig. 

Begeleiding bij dementie
Het is alweer een paar jaar geleden dat Aggie merkte dat het niet goed meer lukte om samen de kerstboom op te zetten. Ze besloten samen de huisarts te bezoeken. Daarna kreeg Anneke de diagnose beginnende dementie. Eerst kregen ze ondersteuning van de huisarts en de praktijkondersteuner maar op een gegeven moment kwam Wilma, de casemanager dementie van Liemosa in beeld. Een casemanager heeft zich gespecialiseerd in de begeleiding en ondersteuning van mensen met dementie en hun mantelzorgers.

Hoewel Anneke eerder het advies had gekregen om een aanvraag te doen voor de Wet Langdurige Zorg (WLZ) bleek al snel dat Wilma het daar nog te vroeg voor vond. Wilma bracht de mogelijkheden van Dagactiviteiten en Home Instead ter sprake. Inmiddels komt er eenmaal per week een medewerker van Home Instead bij Anneke op bezoek. 

Uitgaan met medewerker Home Instead
Over de medewerker van Home Instead zegt Anneke: “We koken en eten samen. Daarna doe ik een dutje in de serre en vervolgens gaan we er samen op uit. Vorige week zijn we met de auto op de Eltenberg gereden en hebben we daar wat gewandeld. Ik had geen zin in een ijsje, maar we haalden er wel een lekker gebakje om ‘s middags thuis bij de koffie op te eten. Of we gaan naar de kade in Lobith voor een wandeling. Korte stukjes kan ik nog lopen maar bij een langere wandeling zit ik graag in een rolstoel. Ik vind het geen enkel probleem om daar gebruik van te maken. Ook als we binnenkort samen naar het Openluchtmuseum gaan, ga ik op mijn gemak in een rolstoel zitten. Als ik er maar uit kan, vind ik het goed. Ik ben een echt mensenmens, altijd geweest.”

Dagbesteding bij Nova
Na het advies van casemanager Wilma, heeft Anneke Nova Zorg en Welzijn bezocht. Twee dagen in de week is zij daar nu te vinden en doet ze mee aan verschillende Dagactiviteiten. Zelf zegt ze daarover: “Ik moest er even aan wennen, maar ik vind het nu zo fijn. Ik kijk er elke keer naar uit. Morgen mag ik weer naar Nova. Ik hou wel van uitgaan. Dan hoor en zie je weer eens wat anders. Je kunt nog lang genoeg in huis zitten. Ik vind het heel leuk om daar te zijn, we beginnen met een kopje koffie, zitten samen aan tafel en de een weet nog meer te vertellen dan de ander. We overleggen wat we gaan doen. Vaak wandelen we een eindje of ik maak een puzzel, mijn favoriet is de woordzoeker. Binnenkort ga ik naar een andere groep, daar koken en eten we samen. Ik heb altijd graag gekookt, dus daar kijk ik naar uit. Ik heb het bij Nova “hèvig noar de zin”, zoals Anneke dat zo mooi zegt. 

Wilma geeft ongemerkt adviezen
“Als Wilma komt vraagt ze altijd hoe het met me gaat. Het is dan gezellig met een kopje koffie erbij. We lachen ook veel samen. Maar ik vertel het haar ook als ik af en toe een slechte dag heb, dan heb ik last van mijn vergeetachtigheid en ben ik soms wel een hele dag emotioneel. Dan heb ik het gevoel dat ik niks meer kan en denk, wat heeft het nog voor zin. En als ik de huissleutels of mijn portemonnee kwijt ben, raak ik echt in paniek. Dan bel ik meteen mijn dochter Aggie om hulp te vragen. Maar over het algemeen gaat het echt wel goed met me.” 

Dochter Aggie herkent wat Anneke zegt. Zij vindt het bijzonder om te zien hoe Wilma ‘ongemerkt’ allerlei goede adviezen geeft waar ze dankbaar gebruik van maken. Soms gaat het ook om hele praktische tips. Aggie: “Zo adviseerde Wilma een OER muziekspeler aan te schaffen. Moeder hoeft alleen het klepje maar omhoog te doen en hoort meteen de liedjes waar zij van houdt. Via de computer kunnen wij haar favoriete nummers overzetten op de muziekspeler. Het mooiste vindt moeder Il Silenzio. Dus die stond als eerste op de muziekspeler. Hij staat regelmatig aan als ik moeder bezoek. Ook de dementieklok was een idee van Wilma. Als iemand aan moeder vraagt welke dag of datum het is, spiekt ze snel even voordat ze antwoord geeft.”

Ik mag niet mopperen…
Anneke: Ik ben blij met alle hulp die ik krijg van familie en buren en in het bijzonder van mijn dochters Aggie en Paulien. Ook met mijn huishoudelijke hulp kan ik het heel goed vinden. Ik heb nog geen hekel aan het leven en kan nog echt van dingen genieten.” Ik mag niet mopperen is tijdens ons gesprek dan ook een veel gehoorde uitspraak van Anneke.

Lees ook het interviews:

• met Wilma, de casemanager van Anneke (93): Een grap, grol of serieuze benadering
• met Aggie de dochter en mantelzorger van Anneke(93): Ik leer de zorg af en toe los te laten

Foto: OER muziekspeler en dementieklok