We zijn op bezoek bij meneer en mevrouw Hoekstra. Meneer is 86 en mevrouw is 80 jaar. Ze wonen zelfstandig in een gezellig huis en wat opvalt is de prachtige bloementuin zowel voor als achter het huis. Later vertelt meneer Hoekstra dat tuinieren altijd een van zijn grootste hobby’s is geweest. Hij had een volkstuin waar hij groentes, bloemen en fruit kweekte. Thuis maaide hij het gras en verzorgde zijn vrouw de bloemen. Omdat meneer Hoekstra geheugenproblemen heeft en niet meer zo stabiel op zijn benen staat, lukt het hem zelf helaas niet meer en maait zijn vrouw het. Samen genieten ze enorm van de bloemenpracht. Dat zij van veel dingen echt kunnen genieten, tekent het echtpaar, blijkt in ons gesprek.
“De casemanager dementie is voor ons een zegen”
Een paar jaar geleden merkte meneer Hoekstra dat hij dingen vergat. Het viel zijn huisarts ook op en die verwees hem naar een geriater. De diagnose dementie werd gesteld en de geriater adviseerde contact op te nemen met een casemanager dementie. “We hadden nog nooit van een casemanager dementie gehoord”, zegt meneer Hoekstra. “Ik kon het woord ook helemaal niet onthouden. Totdat ik bedacht dat het begint met dezelfde klank als de naam van mijn broer Kees. Nu vinden mijn vrouw en ik het beiden een zegen dat we in contact zijn gekomen met Wilma, casemanager bij Liemosa. Wij zijn heel content met haar, we kunnen onze vragen aan haar kwijt en ook al weet ze het antwoord niet direct, ze pakt het op en we horen het van haar terug. Wilma geeft ons tips en adviezen omdat ze veel weet van de ziekte dementie. Zo heeft ze mij ook geadviseerd om naar de KOP-groep te gaan en naar de Dagbesteding bij Nova.”
KOP-groep
Meneer Hoekstra: “Elke twee weken bezoek ik de KOP-groep. Het is in het centrum van Zevenaar, ik kan er lopend naar toe. Ik ontmoet daar andere mensen met geheugenproblemen. Het is een bont gezelschap. We gaan samen op pad of praten met elkaar. Vaak over alledaagse dingen, wat mij betreft mag het nog wel wat meer gaan over de manier waarop we onze geheugenproblemen beleven. Waar we tegenaan lopen. Nou ben ik ook wel een echte prater, altijd geweest. Mijn werk op het gemeentehuis bestond ook voor een groot deel uit praten en daarmee relaties onderhouden voor de jeugdzaken. Ik ben het dus gewend om veel in gesprek te zijn. Maar niet iedereen praat natuurlijk zo graag als ik.“
Dagbesteding bij Nova
Meneer Hoekstra: “Twee dagen per week word ik met een busje opgehaald en ga ik naar de Dagbesteding van Nova, in Pannerden. We drinken koffie en maken een praatje met elkaar en als het goed weer is, wandelen we dagelijks. We gaan regelmatig op pad: naar het Horsterpark of Gimbornhof, naar Peeske in Beek of naar de kinderboerderij in Zevenaar. Ook zijn we met de veerpont het water overgegaan naar kasteel Doornenburg. Ik ga graag naar Nova en ik vind het ook fijn voor mijn vrouw dat ze af en toe tijd voor zichzelf heeft.”
Herinneringen heeft vooral mijn vrouw
We hoorden dat het echtpaar Europa doorreisde en veel mooie kampeervakanties beleefde. Meneer Hoekstra vertelt er enthousiast over. Op onze vraag of hij het zich nog goed kan herinneren als hij de vakantiefoto’s ziet zegt hij: “De herinneringen heeft mijn vrouw. Als we de foto’s bekijken vertelt zij waar het was en wat we er beleefd hebben. Dat vind ik mooi om te horen. Op die manier kan ik toch genieten van de herinneringen die mijn vrouw heeft. Ik weet dat we veel gereisd hebben en dat we toen we 50 jaar getrouwd waren een cruise naar Noorwegen hebben gemaakt. Verder vraag ik het aan haar. Er zijn zoveel dingen die ik niet meer kan en niet meer actief beleef. Ik mopper dan ook weleens op mezelf. Maar daarmee kun je het alleen maar voor jezelf verknallen. We kijken naar wat we wel kunnen en waar we samen nog van kunnen genieten. Ik weet niet hoe ik dat gevoel moet uitdrukken, maar het heeft alles te maken met acceptatie van de ziekte.”
Lees ook de ervaringsverhalen:
- Mevrouw Hoekstra – Wat betekent het om mantelzorger te zijn
- Casemanager Wilma – Een grap, grol of serieuze benadering
Foto: meneer Hoekstra in gesprek met casemanager Wilma Janssen.
