We gaan in gesprek met mevrouw Hoekstra. Zij is mantelzorger voor haar man. Een paar jaar geleden kreeg hij de diagnose dementie. We zijn benieuwd hoe zij haar rol als mantelzorger ervaart en hoe ze in contact is gekomen met de casemanager dementie.
Casemanager dementie
Mevrouw Hoekstra vertelt: “De geriater attendeerde ons op de mogelijkheid om contact op te nemen met een casemanager dementie. Een casemanager heeft zich gespecialiseerd in de begeleiding en ondersteuning van mensen met dementie en hun mantelzorgers. Kort daarna kwamen we in contact met casemanager Wilma van Liemosa. Wilma had veel ideeën en adviezen. In het begin was dat haast overweldigend. Maar al snel begrepen we elkaar goed en hebben we stap voor stap gekeken welke opties in welke fase geschikt zijn. Er werd huishoudelijke hulp geregeld, Wilma attendeerde op de mogelijkheden van het Alzheimer Café en ik bezoek het Mantelzorg Café. Bij het Mantelzorg Café merkte ik dat veel mensen zoeken naar de juiste hulp op het moment dat men te maken krijgt met dementie. Gelukkig kunnen wij met onze vragen terecht bij Wilma. Via het Mantelzorgcafé deel je dit soort tips met elkaar maar hoor je ook dat partners heel verschillend reageren op de ziekte. Het komt veel voor dat partners snel in de weerstand schieten. En je geeft elkaar praktische tips. De tip om een dementieklok aan te schaffen hebben we opgevolgd. Mijn man ziet bij het wakker worden direct hoe laat het is en welke dag.”
Wat betekent het om mantelzorger te zijn?
Met behulp van een paar voorbeelden legt mevrouw Hoekstra uit wat het voor haar betekent dat haar man dementie heeft: “Mijn man praat heel goed en gemakkelijk. Als we vrienden op bezoek hebben, geeft dat soms een vertekend beeld over hoe het met hem gaat. Bezoek vindt hij heel gezellig maar het kost hem relatief veel energie waardoor hij daarna flink vermoeid is. Een ander voorbeeld is dat ik drie dagen bij een vriendin logeerde. Onze dochter kwam bij mijn man in huis om haar vader te verzorgen. Zij is vertrouwd en dat was heel fijn. Toch bleek bij thuiskomst dat mijn man behoorlijk de weg kwijt was. Verder gaan we binnenkort een weekend samen naar Friesland. Dat zie ik nog wel zitten. Maar toen het voorstel van onze dochters kwam om daarna nog een bezoek te brengen aan een van hen op Terschelling, vond ik het moeilijk worden. De dochters wilden alles verzorgen, dat is erg lief. En toch ben ik bang dat het te veel voor mijn man is. Dat brengt voor mij de nodige emoties met zich mee. Het is dan wel heel fijn dat ik Wilma deze voorbeelden ook kan voorleggen. Door haar regelmatige bezoek weet ook zij inmiddels veel van de mogelijkheden en onmogelijkheden van mijn man. Ik kan het natuurlijk ook verkeerd zien. Het helpt me dan enorm dat Wilma me steunt.”
Samen genieten
“We proberen altijd in mogelijkheden te denken en samen zoveel mogelijk te genieten”, zegt mevrouw Hoekstra. “Maar de eerlijkheid gebied me ook te zeggen dat er niet zo heel veel tijd overblijft. Twee dagen per week gaat mijn man naar de Dagbesteding van Nova, elke twee weken naar de KOP-groep voor mensen met geheugenproblemen, we moeten allebei wekelijks naar de fysiotherapie, de huishoudelijke hulp komt een halve dag, net als een vrijwilliger van Home Instead. Die heeft bijvoorbeeld alle papieren en mappen samen met mijn man opgeruimd want dat was zo veel en zo onoverzichtelijk geworden.
Toch proberen we tijd te vinden om bijvoorbeeld af en toe samen buiten de deur te lunchen. En we genieten ervan om thuis lekker te eten. Ik heb jarenlang met veel plezier kooklessen gegeven aan leerlingen van het voortgezet onderwijs en aan volwassenen. Het lukt me dus prima om lekker te koken.”
Lees ook de ervaringsverhalen:
- Meneer Hoekstra: Herinneringen heeft vooral mijn vrouw
- Casemanager Wilma: Een grap, grol of serieuze benadering
Foto: meneer en mevrouw Hoekstra.
