Nieuws

We zijn op bezoek bij Monika (68 jaar). Ongeveer vier jaar geleden kreeg ze de diagnose Alzheimer. In een open en persoonlijk gesprek vertelt ze wat deze ziekte voor haar betekent en hoe ze – met de juiste ondersteuning – haar leven op haar eigen manier vorm blijft geven.

Hoe de diagnose haar leven veranderde
Sinds haar scheiding twee jaar geleden woont Monika alleen met haar twee katten die haar gezelschap bieden. “Ze betekenen veel voor me,” zegt ze met een glimlach. De scheiding en haar ziekte zorgden samen voor een ingrijpende verandering in haar leven. Enthousiast vertelt ze over vroeger: de motorritten op de Harley Davidson en de vakanties naar Marmaris. “Dat viel allemaal weg na de scheiding, dus ik moest echt weer een nieuwe weg vinden.”

Monika komt over als een opgewekte vrouw met gevoel voor humor. “Soms ben ik een beetje ongepast en jolig,” zegt ze lachend. “Maar achter dat vrolijke zit ook iemand die veel heeft meegemaakt en met haar gezondheid worstelt.”

Ondersteuning en begeleiding
Kort na haar diagnose kwam Monika in contact met Marjolein, casemanager dementie bij Liemosa. “In het begin moesten we even aan elkaar wennen,” vertelt ze, “maar nu hebben we echt een klik. Marjolein komt ongeveer eens per zes weken langs en dan praten we veel.”

Samen bespraken ze welke ondersteuning Monika nodig heeft. “Zo komt er nu elke donderdag iemand helpen in het huishouden. Ook heeft Marjolein geregeld dat ik contact kreeg met de medewerkers van Dovida. Met hen ga ik regelmatig wandelen of boodschappen doen.” Dankzij deze hulp kan Monika nog zelfstandig wonen, iets wat voor haar van groot belang is.

Eigen regie
“Verhuizen naar een woonzorgcentrum wil ik echt niet,” zegt Monika beslist. “Ik heb bij de huisarts alles geregeld rondom mijn wensen voor euthanasie. Ik ben niet bang om dood te gaan, en Marjolein weet precies wat ik wil als het zover komt.” Ook haar dochter is op de hoogte. Zij steunt Monika nu bij praktische zaken zoals de post en de financiën.

Tijdens het gesprek valt een hanger op die Monika draagt, evenals een personenalarmering om haar pols. “De hanger laat zien dat ik niet gereanimeerd wil worden,” legt ze uit. “Dat was een tip van Marjolein. En de alarmering is ook handig: als er iets misgaat, kan ik met één druk op de knop contact maken met een zorgmedewerker. Laatst ging mijn kat erop liggen, toen ging het alarm per ongeluk af,” zegt ze lachend.

Actief en betrokken
Ondanks haar ziekte probeert Monika actief te blijven. “Ik wandel en doe graag even een boodschapje. Vroeger deed ik veel aan diamond painting, nu wil ik beginnen met kleurplaten voor volwassenen.” Ook is ze vrijwilliger op een boerderij, waar ze helpt met kleine klusjes zoals het sorteren van aardappels en fruit. “Na afloop krijgen we vaak wat fruit of eieren mee naar huis. Ik ga er samen met een vriendin naartoe, we kennen elkaar al jaren.”

Monika laat zien dat leven met dementie niet alleen verlies betekent, maar ook een zoektocht naar nieuwe vormen van betekenis en verbinding. “Zolang ik mezelf nog herken, wil ik blijven genieten van de kleine dingen,” zegt ze met een hartelijke glimlach.

Lees ook het ervaringsverhaal van: 
* Casemanager Marjolein: “Ik probeer altijd oog te houden voor de mens”