Mevrouw Hummel over de verhuizing van haar man naar het verpleeghuis
We gaan op bezoek bij mevrouw Van Hummel (74) in Westervoort. Zij heeft de laatste zes jaar haar man (74) verzorgd. Na hartproblemen kreeg hij een hersenbeschadiging en een karakterverandering. Twee jaar later kreeg hij dementie. Begin april 2022 is meneer Van Hummel verhuisd naar een verpleeghuis van Liemerije. We hoeven mevrouw Van Hummel niet veel vragen te stellen. Ze vertelt vloeiend hoe ze de afgelopen jaren en de verhuizing van haar man heeft ervaren.
Mevrouw Van Hummel: “Mijn man had al een tijdje de diagnose dementie. Ik merkte dat hij achteruit ging en samen maakten we een afspraak bij de gerontoloog (ouderdoms wetenschap) in het ziekenhuis. Hij vond dat niet zo nodig. De gerontoloog verwees ons naar de casemanager dementie.”
Casemanager
“Casemanager Monique kwam bij ons thuis. Zij wist precies de weg. Ik kreeg direct het gevoel ik sta er dus niet alleen voor. Ze regelde bijvoorbeeld dat mijn man een dag per week naar de dagbesteding kon. Twee maanden later ging hij al vijf dagen per week. Mijn dochter is mantelzorger van mijn man en mij. Zij had ook heel veel steun aan Monique. Monique hielp ons met de administratie en ik kon met al mijn vragen bij haar terecht. Zelf wist ik niet wat ik allemaal moest doen, ik zat helemaal met mijn hoofd bij de zorg voor mijn man. Monique bekeek het totale plaatje.
Men accepteerde mijn man
“Mijn man was bij een koor en al 55 jaar muzikant, deed 15 jaar vrijwilligerswerk bij het Openluchtmuseum en voor de Zonnebloem. Bovendien onderhield hij de begraafplaats. Hij verdiende zelfs een koninklijke onderscheiding met zijn activiteiten. Omdat veel mensen hem kenden, kon hij nog lang deelnemen aan de maatschappij. Hij lachte soms op ernstige momenten, maar mensen accepteerden zijn veranderende gedrag.”
Lang gewacht
“Achteraf heb ik erg lang gewacht voordat ik ondersteuning vroeg. Ik heb vroeger zelf in de zorg gewerkt en dacht dat ik het allemaal zelf wel kon of moest kunnen. Dat heb je niet in de gaten. Het ging goed tot ik dacht ik word er zo moe van, ik kom helemaal niet meer aan mezelf toe. Er kwamen spanningen en we raakten sneller geïrriteerd. Het liep allemaal wel zolang ik in zijn straatje liep. Ik kon bijvoorbeeld niet meer weg als mijn man thuis was en eigenlijk bepaalde hij de huishouding. Dat zag ik pas toen mijn man was verhuisd. Ik zag toen ook dat ik te lang ben doorgegaan met het verzorgen. In oktober 2021 kwam Monique ons ondersteunen, in april 2022 verhuisde mijn man al naar het verpleeghuis. Ik had eerder hulp moeten vragen.”
Verhuizing verpleeghuis
“Toen mijn man eenmaal verhuisd was naar het verpleeghuis, voelde ik een bevrijding.” Mevrouw Van Hummel vertelt het geëmotioneerd. “Dat klinkt hard en de verhuizing vond ik ook niet gemakkelijk. Je raakt dan van slag, maar toch in goede zin. En uiteindelijk is het ook een opluchting. Monique liet me ook inzien dat ik in een rouwproces zat en daar horen ook emoties bij. Dat is er en moet je accepteren. Als je emoties toelaat kom je er daarna weer beter uit waardoor je verder kunt. Durf te ‘herbeginnen’, durf los te laten, je krijgt er zoveel voor terug. Jij krijgt je vrijheid terug, je leeft weer. Degene die is verhuisd, voelt zich ook beter.“
Hobbies weer oppakken
“Ik wil niet teveel op familie steunen. Je moet je eigen leven leiden. Ik ben weer leuke dingen gaan doen. Zo bezoek ik de koffiemomenten die in het dorp worden georganiseerd en pak ik het bridgen binnenkort weer op. Ik lees graag en ik brei veel voor baby’s in Gambia. Ik ben nu sokjes aan het breien en een dekentje. Ik kijk nu met een frisse blik naar nieuwe dingen, Dat lukt nu ook omdat ik niet meer vermoeid ben.”
We genieten weer van elkaar
“Ik ga drie keer per week bij mijn man op bezoek. De tijd met mijn man is eigenlijk stukken fijner nu. We genieten weer echt van elkaar. Het is een leuke zoektocht om samen na te gaan wat we nog wel kunnen ondernemen. Mijn man wordt goed verzorgd. Daar hoef ik me niet meer druk om te maken. Als ik hem nu bezoek, ben ik er honderd procent voor hem. We luisteren samen muziek, we maken een ommetje. Deze week hebben we foto’s gemaakt in de tuin van het verpleeghuis. Die staat vol met tulpen en andere bloembollen. Het lijkt wel de Keukenhof in het klein. Ik lees sprookjes voor volwassenen voor zoals van Anton Pieck, we gaan samen theedrinken. In het verpleeghuis worden ook leuke activiteiten georganiseerd. Mijn man vindt de muziekochtend prachtig en zingt dan mee. Het verpleeghuis is versierd en er is iets lekkers of een buffet tijdens feestdagen.”
